POZDRAV IZ MANASTIRA JOVANJE: Ovo je rajsko mesto!

- Ovo je rajsko mesto kojem nema ravna ni u Svetoj Gori atonskoj - rekao je Rafail Hilandarac, kada je 1937. u manastir Jovanje, razoren i opustošen, doveo 12 monahinja iz manastira Kališta na Ohridskom jezeru.

Manastir Jovanje se prvi put pominje u jednom turskom dokumentu (defteru) iz 1540. godine. U narodu je ostalo predanje da su ovaj i ostale manastire u Ovčarsko-kablarskoj klisuri podigli monasi koji su, pred najezdom krstaša, katolika-plaćenika sa Zapada, koji su pljačkali i pustošili tamošnje manastire, pobegli sa Svete Gore, ali nema istorijskih činjenica koje to i potvrđuju.

Na spomen-ploči postavljenoj na zidu manastira piše da je podignut "pre Kosova" (Boj na Kosovu je vođen 1389. godine). Posle posete čačanskom kraju 1824. Vuk Karadžić je zapisao da je Jovanje po veličini i lepoti na prvom mestu među ovčarsko-kablarskim manastirima. Po Karadžiću, Jovanje je ranije bilo glavni manastir u kraju. Lavra iz koje se zapovedalo i sudilo okolnim manastirima.

Jedno rukopisno jevanđelje iz Srednjeg veka, koje se čuva u Beču, svedoči da je u Jovanju nekada postojala prepisivačka škola.

Manastir je više puta potpuno rušen, napuštan i obnavljan. Niko ne zna koliko puta. Obnovljen je 1840. ali je ubrzo ponovo srušen i opusteo. Tek vek kasnije, 1936. godine, zahvaljujući vladici Nikolaju Velemiroviću, ponovo je počeo sa radom.

Manastir je u potpunosti obnovljen, sveštenstvo i vernici su zacelili rane iz Drugog svetskog rata, a manastir je zadesila nova nedaća.

Potopljen je 1954. zbog izgradnje hidrocentrale "Međuvršje". Monahinje su monaško groblje, kamen i stubove stare crkve, koja je bila posvećena Jovanu Krstitelju, izmestile na zaravan ispod Jovanjskog brda, gde je u sledećih pet godina sagrađena nova crkva.

Manastirska slava je Ivanjdan, a svetinja je poznata po ikoni Majke Božije Brzopomoćnice, koju je 1917. godine doneo Rus arhimandrit Serafim, koji je u Srbiju stigao bežeći od rata i terora komunista.