UBIJEN NA NAJSVIREPIJI NAČIN - TUČEN KUNDACIMA, VUČEN PREKO TRNJA! Terorista sa Kosova ubija srpskog monaha (FOTO)
Nasilje nad ljudima i porodicama, otimanje imovine, skrnavljenje i rušenje srpskih svetinja, progon sa pradedovskih ognjišta, prisilno iseljavanje, jednom rečju - biološki i kulturni genocid nad Srbima, još od davnina je poznat našem narodu.
ZMIJA OSMANI NE PRESTAJE DA NAPADA BEOGRAD: Vjosa na sve načine pokušava da destabilizuje bezbednost u regionu
NOVI "NON PEJPER" NA STOLU: Albanski portal objavio dokument, evo šta je plan Francuske i Nemačke za južnu pokrajinu
"FALSIFIKOVANJE ISTORIJE KONSTANTA PRIŠTINSKE IDEOLOGIJE" Profesor Tanasković prozreo podmukle poteze Prištine
Beskrajna hronika stradanja Srba na Kosovu od Albanaca, kao i otimanja srpskih svetinja nije ništa novo, samo sada Albanci to pokušavaju da urade malo "finije".
Poznato je da prištinske vlasti ne samo da ne poštuju sopstvene zakone i pet godina ne sprovode odluku Ustavnog suda o vraćanju imovine manastiru Visoki Dečani, već su se sada novim, suludim potezom namerili da ovu, kao i još tri srpske svetinje na Kosovu i Metohiji, prisvoje i pokušaju da ih skinu sa UNESCO liste ugroženih spomenika.
Hronika sadašnjih stradanja kosovsko-metohijskih Srba, skrnavljenje i rušenje srpskih svetinja počinje teškim ratnim vremenom još od 1941. godine do 1945. godine.
O tim srpskim stradanjima, ubistvima monaških lica, tokom okupacije postoji velik broj dokumenata (kojima raspolaže Srpska pravoslavna crkva). Jedan sažeti izvod iz tih dokumenata ratnih stradanja Srba na Kosovu i Metohiji, izradila je Kancelarija Svetog arhijerejskog Sinoda 1945. godine. Iz te dokumentacije izdvajamo ubistvo Damaskina Boškovića, iz manastira Deviča.
Ubijen na najsvirepiji način, tučen kundacima i mučen, vučen preko trnja i kamenja, i najzad iz puške usmrćen, polovinom oktobra 1941.
Šiptarski terorista ubija srpskog pravoslavnog monaha, Damaskina Boškovića, igumana manastira Devič (oktobar 1941.)
Posle ubistva oca Damaskina, manastir Devič je spaljen do temelja. Obnovljen je tek 1954.
Postoje u arhivi Raško-prizrenske eparhije i drugi spiskovi mnogobrojnih Srba, žrtava arbanaškog genocida, ali ćemo ovde navesti samo još imena sveštenih i monaških lica sa Kosova ubijenih tokom okupacije. Osim već pomenutog Damaskina Boškovića koje su Arbanasi ubili odmah da bi zastrašili srpski živalj u istočkom srezu te da bi ovaj pobegao i iselio se, još su ubijeni:
- prota Andrija Popović iz Istoka i jeromonaha Nikodima iz manastira Gorioča
- sveštenik Todor Sekulić, podlegao ranama zadobijenim od eksplozije bombe podmetnute u manastiru Dečanima od albanskih fašista
- sveštenik Krsta Popović, paroh raniluški, ubijen 1944. od albanskih balista
- jeromonah Aleksandar Perović
- guman Pećke patrijaršije Jovan Zečević
- jeromonah Janićije Minović
- sveštenik Kosovske Mitrovice Momčilo Nešić
- sveštenici Čedomir Bačanin i Tihomir Popović
- monah German iz manastira Dečana
- Dragoljub Kujundžić iz Uroševca
- Mihailo Milošević iz Peći
- Kosovski sveštenici Radule Božović iz Pridvorice, Tihomir Balšić iz Peći, Mitar Vujisić iz Vitine i jeromonah Simeon Gojković iz Babinog Mosta
- sveštenik Vladeta Popović
- sveštenici Uroš Popović i Luka Popović
- sopoćanska monahinja Pelagija
U crkvi Sv. Petra i Pavla u Istoku arbanaške vlasti su tokom 1943-44. držale danonoćno zatočene Srbe, njih oko 100, iz Istoka i okolnih sela, i to je trajalo mesecima, pri čemu ljude nisu puštali napolje, pa su morali u crkvi da vrše i nuždu. I crkva manastira Gorioča kod Istoka služila im je za zatvor pri masovnom hapšenju Srba. I tako redom - beskrajna hronika stradanja Srba na Kosovu od Albancaca, kao i srpskih svetinja.
Ovo je samo jedan mali procenat albanskog zuluma nad srpskim stanovništvom i sveštenstvom.
Na opštu žalost kosovskometohijskih i svih ostalih Srba, ovakav odnos prema srpskim manastirima i crkvama na Kosovu nastavio se i posle oslobođenja, odnosno i dan danas.
Episkop raško prizrenski Teodosije izjavio je da će Srpska pravoslavna crkva učiniti sve što je u njenoj moći da sa vlastima Srbije i međunarodnim predstavnicima pomogne da se sačuva srpska baština i da Srbi sa kosovskim Albancima žive u miru, poštujući jedni druge.
Jer, svetinje su održale Srbe ne samo na Кosovu i Metohiji, nego svuda gde žive, i zato uz reči "Ne damo svetinje" brane sve svoje i ne posežu za onim što pripada drugima.