Uoči sutrašnje presude rukovodstvu Herceg-Bosne u Hagu: Objavljujemo dokaze o agresiji Hrvatske na BiH
U Hrvatskoj strahuju da bi drugostepeno veće Haškog tribunala, u presudi koju će sutra doneti protiv rukovodstva Herceg Bosne, na čelu sa njenim ratnim premijerom Jadrankom Prlićem, moglo da konstatuje da je Hrvatska 1991. i 1992. izvršila agresiju na BiH.
Pročitajte i:
S obzirom na očitu naklonost koju ovaj lažni sud NATO pakta iskazuje prema Hrvatima i muslimanima, teško je verovati da će se haške sudije odlučiti na takvu mogućnost, ali kako god glasila, njihova presuda neće moći sakriti činjenicu da je agresije bilo i da je u njoj učestvovalo najmanje 49 brigada Hrvatske vojske sa 65.000 vojnika.
Rat u BiH još nije počeo kada su, u martu 1992. godine, delovi 108. brigade HV iz Slavonskog Broda prešli Savu i počeli teror nad srpskim stanovništvom na području Bosanskog Broda i Posavine. U ratna dejstva u Posavini brigada je bila uključena do kraja rata, prvo pod komandom Stanislava Sorića, a zatim Vinka Štefaneka.
Vukovarsko-vinkovačka 109. brigada ("žuti mravi") učestvovala je u agresiji HV na Kupres, koja je počela 3. aprila 1992. godine. Na Kupreškom polju, pored magistranog puta Kupres-Livno, kod skretanja za skijalište Čajuša, postoji i dokaz - spomenik koji su lokalne vlasti u Kupresu podigle poginulim „vukovarcima“ i njihovom komandantu Andriji Mariću. Kasnije, brigada je najveći deo rata bila angažovana u borbama protiv muslimana oko Gornjeg Vakufa i borbama protiv VRS na brčanskom ratištu.
Društvo „žutim mravima“ u napadu na Kupres pravili su pripadnici Studentske bojne iz Zagreba.
113. šibenska brigada HV (Ivan Bačić, Damir Krstičević), u čijem sastavu se nalazila jača tenkovska jedinica, 28. maja 1992. godine okupirala je selo Ravno u Popovom Polju. Kasnije je bila angažovana u borbama na dubrovačkom ratištu i u rejonu Stolova. U oktobru 1992. godine brigada je prebačena na ratište u Gornjem Vakufu, na front prema muslimanima, a nekoliko meseci kasnije na susedno prozorsko ratište.
Sličan ratni put imala je i Druga samostalna bojna HV, koja je vatreno krštenje u agresiji na BiH imala u rejonu Hutova. 114. splitska brigada (Ante Čatlak, Marko Skejo) najveći deo rata provela je na hercegovačkom i dubrovačkom a učestvovala je u borbama i na livanjskom i kupreškom ratištu.
117. koprivnička (Dragutin Kralj) i 118. gospićka brigada (Ivan Čanić Baja) uglavnom su bile angažovane u dolini Neretve, prema Hercegovačkom korpusu VRS. Na istom pravcu bila je upotrebljavana i 128. brigada, takođe formirana u Gospiću, pod komandom pukovnika Joka Đipala.
203. brigada (Branko Borković) , koju su činili vojni obveznici iz Vukovara i Istočne Slavonije, ratni put započela je u proleće 1992. godine napadom na Kupres i okolna srpska sela, a kasnije je svoju "misiju" nastavila na hercegovačkom ratištu. Na tom ratištu zabeleženo je i prisustvo Zadarske samostalne bojne, čija se hercegovačka baza nalazila u Širokom Brijegu.
156. brigada iz Makarske (Ante Urlić) i Četvrta gardijska brigada (Damir Krstičević) su u junu 1992. godine predvodile hrvatske snage koje su zauzele Stolac, Metković i desnu obalu Neretve u Mostaru (operacija „Lipanjske zore“).
U dolini Neretve ratovale su i Samostalna trogirska bojna, 116. brigada formirana u Metkoviću (zapovednici Nedjeljko Obradović, pa Ivan Varenina), 120. brigada iz Siska (Vlado Hodalj), 112. zadarska brigada, 111. Riječka brigada (Franjo Primorac), 110. brigada, formirana u Karlovcu (Davor Perušić), 104. brigada iz Varaždina (Ivan Rukljan), 119. istarska brigada, 102. brigada formirana u Novom Zagrebu (Stjepan Bertek, pa Alojzij Hren), 114. splitska brigada...119. istarska brigada učestvovala je i u operacijama na bihaćkom ratištu.
116. metkovačko - dubrovačka brigada učestvovala je u blokadi kasarne JNA u Čapljini, koja je započeta 23. februara 1992. godine, čak dva meseca pre početka rata. Karlovačka 110. brigada (Rudolf Brlečić, Ivan Matoković i Josip Tomačić) angažovana je na tešanjskom ratištu – prvo protiv Srba, a od 1993. godine protiv muslimana. Osim na hercegovačkom ratištu, 102. brigada je u septembru i oktobru 1992. godine učestvovala u borbama u rejonu Bosanskog Broda.
Splitska 114. brigada predvodila je ofanzivu HV na Ljubinje. Već u oktobru prve ratne godine angažovana je na prozorskom ratištu, gde je došlo do prvih oružanih čarki sa ratnim saveznicima muslimanima. Nešto kasnije, početkom 1993. godine, brigada vodi borbe protiv muslimana u Travniku. Dva
bataljona te brigade, pod nazivom "Alkari" (iz Sinja) i "Škorpije" (iz Trogira) iste godine vode žestoke borbe sa tzv. Armijom BiH oko Gornjeg Vakufa.
103. brigada iz Krapine (Janko Šafranko) u proleće 1992. godine učestvuje u agrsiji na Posavinu. Prvo je bila raspoređena u rejonu Gornjeg Svilaja, a 29. maja iste godine njeni delovi učestvuju u zauzimanju Modriče. 163. dubrovačka brigada (Ivan Varenina, Veljko Gabričević i Željko Topolovec) najveći deo svog ratnog angažmnana u BiH provela je na teritoriji opštine Trebinje.
Zagrebačka 145. brigada učestvovala je u borbama na hercegovačkom i posavskom ratištu, najviše kod Orašja, pokušavajući da prekine Koridor, koji je zapadne srpske krajine i Banjaluku povezivao sa Srbijom.
Kuda plovi ovaj brod? Hrvatski nacionalisti protiv obnove Titovog "Galeba"
Sve vreme rata artiljerija koja je bila stacionirana u Rajevom selu kod Županje (Hrvatska), gotovo svakodnevno je tukla položaje VRS na tzv. posavskom koridoru, od Šamca do Brčkog.
123. brigada iz Požege (Zdenko Farkaš) najveći deo svojih borbenih dejstava izvodila je u rejonu Šamca i Orašja (proleće 1992. godine), odnosno Novog Travnika (borbe protiv muslimana, u leto 1993. godine). 124. vukovarska brigada je u aprilu i maju 1992. godine operisala na području Dervente, dok je u isto vreme 126. brigada iz Sinja bila locirana u Šuici, naspram VRS na Kupresu. Sinjani su kasnije prebačeni na hercegovačko ratište.
131. brigada iz Županje ratovala je u severoistočnoj Bosni. Zajedno sa 132. brigadom iz Našica i Valpova (Stejapan Barić) u maju 1992. godine učestvovala je u borbama za Brod, Odžak i Derventu. Na istom ratištu bila je raspoređena i 139. brigada iz Slavonskog Broda. U aprilu 1992. godine vodila je borbe za Šamac, a sledećeg meseca učestvovala je u okupaciji dela opštine Odžak. Zabeleženo je da je ta brigada spalila srpsko selo Donja Dubica.
Za vreme borbi za Posavinu podršku hrvatskoj vojsci pružala je dalekometna artiljerija 10. topničkog diviziona iz Karlovca, pod komandom Izidora Češnjaja, koja je bila stacionirana kod Slavonskog Broda. 153. brigada iz Velike Gorice (pod komandom Damira Goršeta), dejstvovala je u proleće 1992. godine u rejonu Kostreša i sela Koraće kod Bosanskog Broda.
U borbama u Posavini bile su angažovane i 162. brigada iz Petrinje (oraško ratište), 67. samostalna bojna vojne policije, 100. i 145. brigada iz Zagreba (prvom je komandovao Božo Budimir, drugom Oto Jungvirt, pa Tomislav Tolić), zatim 166. sunjska i 175. zagrebačka brigada, 33. inžinjerijski bataljon, iz Prečkog kod Zagreba, pod zapovedništvom potpukovnika Simića (ovaj bataljon je postavljao skelske prelaze preko Save kod Bosanskog Broda i Orašja ).
Dodik: Republika Srpska će pomoći Ratku Mladiću da dokaže nevinost
175. brigada, sastavljena od Hrvata poreklom iz BiH koji su živeli u Zagrebu i okolini, pod komandom Franje Primorca, učestvovala je u borbama protiv muslimana za Gornji Vakuf, Prozor i Ramu. Svoje krvave tragove po Posavini ostavila je i 127. brigada iz Vitrovitice, čiji je zapovednik bio Đuro Dečak.
141. brigada, formirana u Splitu, (Žarko Tole, Jakov Miletić, Ljubomir Palošek i Bruno Vukić), prošla je sva ratišta u Hercegovini i srednjoj Bosni, a taj ratni put započela je u maju 1992. godine okupacijom srpskog predgrađa Čipuljić kod Bugojna, kada je zapovednik brigade pukovnik Žarko Tole zarobljen od srpskih teritorijalaca. Na području Bugojna brigada je sadejstvovala sa samostalnom bojnom "Frankopan", koja je bila sastavljena od stranih državljana, najviše ustaša i pripadnika francuske Legije stranaca.
140. brigada iz Jastrebarskog (Nedjeljko Katušina, Stjepan Žuti), ojačana tenkovskim bataljonom, je najveći deo svog dela posla na razaranju BiH obavila u Posavini. Zabeleženo je njeno učešće u borbama oko Broda, na pravcu Koraće - selo Gornje Barice - kota 183.
Još jedna samostalna, četvrta po redu, bojna hrvatske vojske, takođe sastavljena od "pasa rata" iz francuske Legije stranaca, evropskih, ali i prekookeanskih zemalja, čije je sedište bilo u Kumrovcu, učestvovala je u borbama u Srednjoj Bosni i Posavini. Nosila je ime Nikole Zrinjskog.
Mešoviti odredi Hrvatske mornaričko - desantne pešadije, formirani na poluostrvu Pelješac, pod zapovedništvom pukovnika Ante Bilića, učestvovali su u napadnim dejstvima hrvatske vojske iz pravca Dubrovnika prema Trebinju.
ŠOKANTNO: Nećete verovati šta je nađeno na dnu Ohridskog jezera (FOTO/VIDEO)
U hrvatskoj agresiji na BiH nisu učestvovali samo Hrvati i plaćenici iz drugih zemalja, nego i muslimani. I to ne samo pojedinačno. Tako je u Rijeci, uglavnom od radnika iz BiH, formirana 77. muslimanska brigada, koja je pod komandom pukovnika Mustafe Porobića učestvovala u borbama protiv JNA, odnosno VRS, na sarajevskom ratištu (područje Tarčina i Pazarića).
143. ogulinska brigada, učestvovala je u ratnim operacijama na području Dervente i Modriče, dok su 142. drniška i 144. zagrebačka brigada bile angažovane u Hercegovini i dolini Neretve. Na istom pravcu dejstvovala je i 155. brigada iz Crkvenice (Ivan Manestar). Brigada iz Drniša (Roko Mijić, Boris Predovan i Ivan Vukić) je u jesen 1995. godine učestvovala u zauzimanju srpskih krajeva u Bosanskoj krajini.
157. slavonskobrodska brigada (Ivo Petrić, Boro Halkijević i Darko Špoljar) ratovala je u Posavini i dolini Neretve, 158. splitska brigada (Stipe Bilokopić, pa Branko Švrgulja) povremeno je bila angažovana u dolini Neretve, dok je 159. šibenska brigada, pod komandom Frane Šarića, dejstvovala na pravcu od Stoca prema Trebinju.
Raste napetost u BiH: Bošnjački političari spremni da RS vide kao vojni cilj
Bojna "Matija Vlačić", koja se nalazila pod direktnom komandom Glavnog stožera HV, u julu 1993. godine prebačena je u rejon Gornjeg Vakufa, da bi pomogla slamanju ofanzive muslimanskih snaga, koje su nadirale od Bugojna.
U bitkama za taj grad blizu razmeđa srednje Bosne i Zapadne Hercegovine učestvovale su i skoro sve preostale specijalne jedinice HV: splitski "Vukovi", "Divovi", "Crne mambe" i "Tigrovi", antiteroristička jedinica MUP-a Hrvatske.
Ipak, pečat na svoje učešće u agresiji na BiH Hrvatska je utisnula kroz angažovanje gardijskih brigada Zbora narodne garde, koje su sve vreme rata bile angažovane na prekounskim ratištima.
Naprimer, prvih meseci rata 1. gardijska brigada (Marijan Mareković, pa Jozo Milićević) bila je angažovana na livanjskom i tomislavgradskom ratištu, prema Kupreškoj visoravni i u Bosanskom Grahovu. Nešto kasnije dejstva te brigade zabeležena su i kod Trebinja, u rejonu sela Zaplanik. Zatim slede borbe kod Dervente, Gornjeg Vakufa (protiv muslimana) i u dolini Neretve. U septembru 1995. godine, 1. gardijska brigada predvodila je ofanzivna dejstva hrvatske vojske prema Novom Gradu, Bosanskoj Dubici i Kozari.
2. gardijska brigada (zapovednici Božo Budimir, Vinko Ukota, Drago Matanović, pa Zvonko Peternel) je svoj ratni put u BiH započela ofanzivom iz pravca Dubrovnika, preko Vlatnice i komunikacije Ivanjica-Zaplanik, prema Trebinju. Učestvovala je u borbama u Posavini, napadala je na Koridor, a u jesen 1995. godine njeno prisustvo je zabeleženo na unskom ratištu. 3. gardijska brigada (Josip Zirotić) je najveći ratni teret podnela na ratištima u Posavini (protiv Srba), gde je u proleće 1992. godine okupirala Modriču i Gornjeg Vakufa (protiv muslimana).
U julu 1993. godine registrovano je da u klanici između Hrvata i muslimana oko Gornjeg Vakufa i Prozora učestvuju i delovi 5. gardijske brigade (Ivan Kapular, pa Franjo Baričević). U jesen 1995. godine Tuđmanov režim u Zagrebu je saopštio da će, na poziv Izetbegovića, kao ispomoć muslimanskoj vojsci, na ratišta u susednu BiH uputiti 8.000 vojnika. Gro tih snaga činile su 4. splitska (Ivo Jelić, Mirko Šundov, pa Damir Krstičević) i 7. varaždinska gardijska brigada (Ivan Korade).
Te dve brigade predvodile su i ofanzivu hrvatske vojske prema Petrovcu, Ključu i Mrkonjić Gradu. Nedaleko od tog krajiškog gradića poginuo je brigadir Andrija Matijašević. Nakon njihovog povlačenja, na padinama Manjače i Lisine i u masovnoj grobnici u Mrkonjić Gradu pronađeno je skoro 300 ubijenih srpskih civila i zarobljenih boraca VRS, uglavnom iz sastava 7. kupreške i 11. mrkonjićke brigade VRS.
Zadnje vreme došlo: KATOLIČKI centar zvao ustašu TOMPSONA da hrvatsku uči decu (FOTO)
4. gardijska brigada učestvovala je i u borbama na livanjskom i hercegovačkom frontu, dok je 7. gardijska brigada prošla Livno i dolinu Neretve, zauzela je Bosansko Grahovo, Drvar, Jajce i, u oktobru 1995.godine, Mrkonjić Grad.
O razmerama učešća oružanih snaga Hrvatske u agresiji na BiH najrečitije govori sledeći podatak: u leto 1992. godine ofanzivna dejstva na položaje VRS izvodila je 31 kompletna brigada HV, dve samostalne pukovnije, 11 samostalnih bojni (bataljona), jedna helikopterska eskadrila i jedna eskadrila borbenih aviona "MIG-21" - ukupne snage oko 60.000 vojnika, 120 tenkova i 150 artiljerijskih oruđa kalibra većeg od 100 milimetara. Glavnina tih snaga bila je grupisana na području Posavine (Bosanski Brod i Orašje ), Istočne Hercegovine ( Trebinje, Stolac ) i Srednje Bosne (Travnik, Bugojno ).
Hrvatska je u BiH uvela i celu jednu manju armiju plaćenika iz inostranstva, "pasa rata", koji su na miris krvi i dolara požurili da daju svoj doprinos ubijanju "ortodoksa" i "četnika". Dve samostalne brigade HV, "Frankopan" i "Zrinjski", formirane i obučavane u Kumrovcu, uglavnom su bile sastavljene od stranih plaćenika, od kojih je veliki broj ranije služio u Legiji stranaca.
Nakon tenkovsko-pešadijske bitke na Kupreškom polju, koja se odigrala na godišnjicu proglašenja NDH, 10. aprila 1992. godine, među nekoliko stotina poginulih hrvatskih vojnika nađeni su i plaćenici iz Maroka, Argentine, Poljske, Njemačke, Ukrajine, Litvanije...
U septembru 1995. godine HV prešla je reku Savu sa namerom da zauzme Novi Grad, Kostajnicu i Dubicu, ovlada planinom Kozarom, a zatim u sadejstvu sa muslimanskim snagama koje su nadirale iz pravca Grmeča i Sanskog Mosta odseče Prijedor i nastavi prodor prema Banjaluci. Na pravcu kod Bosanske Dubice napad su predvodile "mambe", specijalna jedinica iz Siska.
Svoje krvave tragove širom Bosanske Krajine, od Kulen Vakufa, preko Glamoča, Šipova i Jajca, ostavile su i "Pume", specijalna jedinica HV iz Varaždina.
Oružane snage i drugi nadležni organi BiH raspolažu sa tonama dokaza o agresiji Hrvatske na BiH, ali muslimansko Sarajevo ih nije iskoristilo da
Međunarodnom sudu pravde podnese tužbu protiv Hrvatske kao što je to učinilo protiv BiH.
Bošnjaci se spremaju za RAT: Bakir Izetbegović sprovodi ILEGALNU OBUKU paravojnih formacija
Jedan od glavnih argumenata zastupnika teze o agresiji Srbije na BiH jeste činjenica da su oficiri VRS bili na platnom spisku Vojske Jugoslavije. Međutim, isti takav, i to mnogo jači, argument postoji i u slučaju Hrvatske.
Od početka do kraja rata u BiH, ali i nakon njegovog završetka, na platnom spisku HV nalazili su se ne samo svi oficiri, nego i svi vojnici HVO. Uz to, sva postavljenja komandanata HVO vršio je Glavni stožer u Zagrebu.
Tek što je, agresijom HV na Kupres, počeo rat u BiH, za komandanta Južnog vojišta, sa komandnim mestom u Grudama, Franjo Tuđman je postavio generala HV Janka Bobetka. U avgustu iste godine, za komandanta HV za Posavinu i Slavoniju, postavljen je general Petar Stipetić, sa komandnim mestom u Bosanskom Brodu. Bobetko i Stipetić su kasnije bili komandanti Glavnog stožera HV. To govori da se, što se Hrvata tiče, ratom u BiH komandovalo iz Zagreba, a ne iz Gruda ili Mostara. Uostalom, Bobetko je sve to lepo opisao u svom ratnom dnevniku „Sve moje bitke“.
Pre imenovanja za komandanta HVO u Mostaru legionar Ante Roso (rođen u Slavoniji) službovao je u Zagrebu kao komandant svih specijalnih jedinica HV. Njegov naslednik general-bojnik Slobodan Praljak, koji je na dužnost u Mostaru stupio u leto 1993. godine, pre toga bio je pomoćnik ministra odbrane Hrvatske za političku upravu. Što će reći, bio je glavni politički komesar HV.
Praljka je nasledio Milivoj Petković, rođen u Vrpolju kod Šibenika. Naređenje za postavljenje potpisano je u Zagrebu. Jedini komandant HVO kojeg je, makar i formalno, imenovala Herceg-Bosna jeste haški osuđenik general-bojnik Tihomir Blaškić.
Protivvazdušna odbrana VRS je 22. juna 1992. godine kod Dervente oborila avion hrvatskog ratnog vazduhoplovstva ("MIG 21") dok je dejstvovao po srpskim položajima. Nedelju dana kasnije, 1. jula, kod sela Ivanjica (Trebinje) oboren je klipni avion hrvatskog ratnog vazduhoplovstva, dok je dejstvovao po položajima Hercegovačkog korpusa VRS.
9. jula 1992. godine hrvatski "MIG 21" bombardovao je širi rejon Foče, nedaleko od granice sa Srbijom. U akciji „Bljesak“ hrvatska avijacija je više puta bombardovala Bosansku Gradišku, a u akciji „Oluja“ izbegličke kolone Srba iz Hrvatske koje su se od Drvara, Petrovačkom cestom, kretale prema Banjaluci.
Sve vreme rata, izuzimajući 1993.godinu i vreme sukoba između Hrvata i muslimana, hrvatska avijacija je preko aerodroma u selu Ćoralići kod Cazina oružjem i municijom snabdevala Peti korpus tzv. Armije BiH. Na tim poslovima je uglavnom bila angažovana helikopterska eskadrila pod komandom izvesnog Karovića.
Na isti način, preko vazdušnih baza u Vitezu, Kiseljaku i Busovači, Hrvatska je oružjem snabdevala jedinice HVO u Srednjoj Bosni. U vreme rata sa muslimanima, HV je izvršila tri vazdušna desanta na BiH: u aprilu 1993. godine u rejonu Jablanice, a u novembru iste godine u rejonu Jablanice i Prozora.
U tužbi BiH protiv Srbije, koju je Međunarodni sud pravde u Hagu odbacio kao neosnovanu, nema dokaza da su posle povlačenja JNA vojnici ili civili, koji su zarobljeni na ratištima u BiH, prebacivani u zatvore u Srbiji, a kamoli u njima mučeni i ubijani. Ali je nesporno (ta činjenica je konstatovana čak i od strane hrvatskih pravosudnih organa na suđenju u "slučaju Lora") da je HV od jeseni 1991. godine, do kraja rata, u BiH kidnapovala i u logore u Hrvatskoj prebacila više od 1.000 građana BiH. Desetine njih je u BiH vraćeno u najlonskim kesama (samo iz Lore najmanje 71) a desetinama se meri i broj onih koji su nakon odvođenja u Hrvatsku netragom nestali.
Ni danas se ne zna sudbina 16 srpskih teritorijalaca koje je HV 6. aprila 1992. godine zarobila na Kupresu i odvela u splitsku Loru.
Po etičkim načelima, još je tragičniji slučaj više od 20 devojaka i mlađih žena iz okoline Bosanskog Broda, koje su u aprilu 1992. godine odvedene u javne kuće u Hrvatskoj i, nakon višemesečnog iživljavanja, ubijene i sahranjene u neznane grobnice.