Živeo je samo 40 godina, ali ono što je uradio za života će vas oduševiti
Impozantni grad na Dunavu i te kako ima čime da se ponosi. Veliki broj eminentnih ličnosti iz srpske kulture i istorije vezuje se za Novi Sad. Iako mnogi od njih nisu rođeni Novosađani, upravo su u ovom gradu ostavili svoj lični pečat u kulturnom i istorijskom nasleđu naše zemlje. Jedan od njih je i Dimitrije Avramović, poznati slikar i pisac, začetnik romantizmau u srpskom slikarstvu.
Pročitajte i:
Uprkos činjenici da je poživeo svega 40 godina, Dimitrije Avramović (Šajkaš, 1815 – Novi Sad, 1855), snažno je uticao na razvoj srpske kulture i umetnosti 19.veka. Bio je veoma ugledan i cenjen umetnik, svestrano obrazovana ličnost – slikar, pisac, prevodilac i prvi srpski karikaturista.
Istorija umetnosti pamti Avramovića kao začetnika romantizma u srpskoj likovnoj umetnosti i kao jednog od najbitnijih predstavnika nazarenskog stila u crkvenom slikarstvu.
Detinjstvo i mladost proveo je u Novom Sadu gde je kao đak niže gimnazije tokom dve godine (1827. i 1828) učio crtanje u školi Atanasija Nikolića. Mada je njegov talenat bio više nego očigledan, otac ga je dao na trgovinu koju je ubrzo napustio i počeo da uči slikarski zanat kod malo poznatog živopisca Dimitrija Jovanovića, a nastavio kod Alojzija Kastanje, Italijana iz Mantove koji se 1820.godine nastanio u Novom Sadu.
Ostavio je neizbrisiv trag: Ovaj Novosađanin uradio je veliku stvar za Srbiju
Po želji episkopa bačkog Stefana Stankovića, Avramović je kopirao njegov portret u nekoliko replika kao i portrete karlovačkih mitropolita, te mu je episkop skromnom stipendijom od 100 forinti godišnje omogućio da studira na Slikarskoj akademiji u Beču.
Likovno obrazovanje u Beču stekao je na Akademiji kod Leopolda Kupelvizera od 1836.do 1840 godine, a neki podaci govore i da je uporedo pohađao i privatne časove kod Fridriha Amerlinga.U tom bečkom periodu upoznao je mnoge srpske intelektualce. Mnogo je držao do prijteljstva, naklonosti i saveta Vuka Karadžića, Jovana Sterije Popovića i Joakima Vujića.
Dom molitve svih naroda: Predstavljamo vam novosadsku Sinagogu
Kruna Avramovićevog boravka u Beču su dva dela iz 1840, godine: „Apoteoza Lukijana Mušickog“ i portret Vuka Karadžića.
Osim književnih i prevodilačkih radova ostavio je tekstove iz oblasti estetike, likovne kritike, teorije i istorije umetnosti. Doprinos Avramovića u tim oblastima predstavlja mali broj priloga koji su nejednaki po kvalitetu, ali pionirski.
VELIKI DOBROTVOR I GRADITELJ: Zahvaljujući ovom čoveku, Novi Sad je postao stecište modernizma
Pojavom Dimitrija Avramovića posmatranje umetnosti počelo je da prelazi sa filologa i istoričara na ljude iz likovne umetnosti, i da se osim istorijske otkriva i likovna vrednost umetničkih dela.
Od velike važnosti za čitav srpski narod: Zbog ove institucije Novi Sad je dobio naziv Srpska Atina
Oslikao je ikonostase i zidove Saborne crkve u Beogradu u periodu 1841—1845. Osim toga oslikao je ikonostas i zidove Karađorđeve crkve u Topoli, ikonostas manastira Vrdnika (Ravanica), pravoslavne crkve u Futogu itd. Zbog prerane smrti nije stigao da završi oslikavanje crkve u rodnom Šajkašu. Naslikao je portrete velikog broja značajnih ličnosti svog vremena, među najpoznatijima su portreti Sime Milutinovića-Sarajlije i Vuka Karadžića. Najznačajnija njegova kompozicija je Apoteoza Lukijana Mušickog.
U Hilandaru je prepisivao stare rukopise i živopise značajne za srpsku istoriju. Objavio je i knjige o Svetoj gori i Hilandaru.
Smatraju ga osnivačem karikature kod Srba. Sem po crkvama i manastirima, njegova dela se čuvaju u Narodnom muzeju u Beogradu i u Galeriji Matice srpske u Novom Sadu.
Umro je iznenada od srčanog udara 3. marta 1855. godine, na vest o smrti ruskog cara. Sahranjen je u porti Crkve Sv. Jovana u Novom Sadu.
Njegovo ime nosi po jedna ulica u Beogradu i Novom Sadu.