MRAČNA ISTORIJA, A JOŠ MRAČNIJA SADAŠNJOST RAJSKOG POLUOSTRVA! Ovde se krije najopasnija svetska kolonija ljudi boluju od OPAKE bolesti

Na severnoj strani Molokaija, najmanje posećenog havajskog ostrva, ističe se deo zemlje poznat kao poluostrvo Kalaupapa. Na prvi pogled deluje kao deo raja sa idiličnim selom na zapadnoj strani, duž niza plaža koje prekrivaju okean, zelenih površina i istorijskog svetionika. Izgled može da vara, jer je ovaj deo Havaja ušao u sistem nacionalnih parkova zbog svoje mračne istorije, a ne zbog lepote, prenosi CNN.

Opisuje se kao „mesto koje pokazuje najgore i najbolje ljudske reakcije na izazove bolesti”, jer je Kalaupapa najpoznatija svetska kolonija za obolele od Hansenove bolesti, poznatije kao guba. Bolest je stigla na ostrva tokom 1800-ih i brzo se proširila zajednicama, jer lokalno stanovništvo nije imalo imunitet i potrebne lekove.

Društvena stigma povezana sa deformitetima uzrokovanim gubom stvorila je paniku. Ljudi sa lakšim slučajevima lečeni su u lokalnim klinikama, ali su uznapredovali slučajevi doživljavani kao pretnja za društvo. Havajska monarhija, koju je predvodio kralj Kamehameha V, tada je odlučila da moraju biti stavljeni u karantin, a poluostrvo Kalaupapa je izabrano kao idealna lokacija – okruženo okeanom i visokim liticama. Svi pacijenti sa teškim slučajevima bolesti prinudno su dovođeni brodovima na poluostrvo, gde su do kraja života živeli u izolaciji.

- Fizička oštećenja i razorni efekti na kožu i nerve doneli su predrasude, strah i segregaciju. Pacijenti sa ovom bolešću bili su socijalno izolovani i primorani da žive u siromaštvu i usamljenosti – navodi se u studiji italijanskog Univerziteta u Bariju o istoriji lepre.

Pacijenti na poluostrvu su zapravo postali zatvorenici - muževi su odvojeni od žena, deca od majki, porodice nikada više nisu bile zajedno, bez prava da napuste Kalaupapu. Više od 8 hiljada ljudi umrlo je u karantinu, daleko od svojih najmilijih. Mnogi su razvili duboke veze sa strancima koji su svoje živote posvetili medicinskim, svešteničkim i zajedničkim obavezama potrebnim za brigu o pacijentima. Jedan od poznatih primera je sveštenik Damijen, kasnije kanonizovan, koji je proveo više od 15 godina služeći pacijentima pre nego što se zarazio i umro od gube u 49. godini. Njegova statua se nalazi ispred Kapitola na ostrvu Oahu.

U aprilu ove godine na registru pacijenata je i dalje bilo osam osoba, a oko polovina njih je ostala trajno da živi na poluostrvu. Najstariji će uskoro napuniti 100 godina. Svi su zapravo bivši pacijenti koji su odavno izlečeni jer su lekovi uvedeni 1940-ih efektivno smanjili bolest i potrebu za prinudnom izolacijom.

Nisu zarazni i ne predstavljaju opasnost za posetioce, ali su odlučili da ostanu sami. I pored napretka medicine, predrasude prema bolesnima ostaju. Zbog toga su neki odlučili da ostanu u Kalaupapi, koja im je na kraju postala dom, dok su se drugima bilo teško prilagoditi životu van izolacije.

Kalaupapa je postao nacionalni istorijski park 1980. godine sa namerom da „očuva sećanja i pouke iz prošlosti”. Organizovali su dnevne obilaske za posetioce koji su mogli da se upoznaju sa istorijom poluostrva, obiđu više od 200 objekata u naselju i upoznaju nekoliko preostalih stanovnika.

Starim školskim autobusom su obišli kuće, pošte, crkve, barove, prodavnice, zatvor i policijsku stanicu u Kalaupapi. Zbog pandemije Covid-19 2020. godine zabranjene su turističke posete. Iako su četiri godine kasnije sva ograničenja na Havajima ukinuta, nacionalni park je i dalje zatvoren.

Izvor: Srbija Danas/Jutarnji