Čovek poznat po SUROVOSTI – UBIO JE OCA I BRATA, ali je u istoriji Srbije ostao upamćen po svom rodoljublju
Zadužio je srpski narod, ali je i ubijen od srpske ruke
Srpska istorija je puna ličnosti koji su svojim postupcima direktno krojili sudbinu srpskog naroda, ali teško da postoji ličnost za koju je svako čuo, a čija je životna priča obavijena velom misterije i tajni kao što je slučaj sa Karađorđem.
NAJVEĆA KRALJEVSKA VENČANJA U ISTORIJI: Na listi najglamuroznijih i svadba jednog SRPSKOG VLADARA
DA LI ZNATE KAKO JE ZVUČAO ALEKSANDAR I KARAĐORĐEVIĆ? Redak snimak njegovog obraćanja sa Bleda (VIDEO)
ATENTAT KOJI JE PROMENIO ISTORIJU JUGOSLAVIJE: Na današnji dan je Evropa ostala u šoku
Rođen je kao Đorđe Petrović u selu Viševac u Topličkom okrugu, najverovatnije 16. novembra 1768. godine. Zna se da je bio iz siromašne porodice i da je imao korene iz Crne Gore.
Po njegovom biografu Dimitriju Davidoviću, oženio se sa svega devetnaest godina i to tako što je oteo i na silu prisilio na brak devojku po imenu Jelena Jovanović jer su njeni imućni roditelji bili protiv tog braka. Ubzo po ovom događaju, navodno je ubio Turčina, što je u to vreme nosilo sa sobom obaveznu smrtnu kaznu pa je zbog toga bio prinuđen da beži u Srem gde se i nastanio u manastiru Krušedol, najverovatnije oko 1787. godine.
Za vreme izgnanstva, pokazao je svoju preku narav u punoj snazi kada je ubio rođenog oca. Iako se i danas među istoričarima vode polemike o tome šta se tačno dogodilo, najpoznatija verzija događaja je da je Đorđev otac, Petronije, odlučio da se vrati u rodni kraj pod tursku vlast i na taj način izda porodicu. Da bi sprečio takvu sramotu, digao je ruku na oca, a ta odluka će ga progoniti čitavog života.
Prva ratna iskustva sticao je za vreme Austrijsko-turskog rata, 1788. godine, u našem narodu upamćen kao Kočina krajina. Hrabro je ratovao na strani Austrije kao pripadnik frajkora tj. dobrovoljačke milicije koja se sastojala isključivo od Srba. Njegovo zalaganje u ovom sukobu nagrađeno je medaljom za hrabrost a sa Svištovskim mirom, čime je ovaj sukob okončan, vraća se u Topolu gde je počeo da se bavi trgovinom stoke.
U Topoli ga je dočekao i početak Prvog srpskog ustanka i pobune protiv turske vlasti. Iako nije bio prvi izbor za vođu ustanka zbog svoje naravi i hajdučke prošlosti, ipak se našao na čelu ustanika koji su i zvanično podgli pobunu 2./14. februara 1804. godine u Topoli. Iako je njegova reč bila presudna za sve ratne odluke, od samog početka je imao jaku opoziciju među ostalim istaknutim ustanicima kao što su Milenko Stojković i Petar Dobrnjac.
Zbog svoje predanosti borbi i ljubavlju prema srpstvu, Đorđe Petrović je postao omiljen među običnim narodom. Turci su ga zbog svoje okrutnosti u borbi prozvali "Karađorđem", što u prevodu znači "Crni Đorđe". Karađorđe je učestvovao u skoro svakoj poznatijoj bici Prvog srpskog ustanka kao što su: Batočina, Ivankovac, Mišar, Novi Pazar, Varvarin, itd. Za vreme ustanka, ponovo je pokazao svoj čelični karakter kada je obesio svog brata Marinka zbog optužbe silovanja. Ovakvi postupci Karađorđa, ulivali su strah u kosti, kako Osmanlijama, tako i borcima pod njegovom direktnom komandom, terajući ih da se bore do poslednjeg atoma snage za slobodu.
Iako su srpski borci u ovom ustanku pokazali izvanrednu hrabrost u težnji da se oslobode turske vlasti, pobuna je bila osuđena na propast kada su Rusi sklopili mir sa Turskom u Bukureštu, 1813. godine, čime je put Osmanlijama u pobunjenu Srbiju opet bio otvoren. Po slomu ustanka, Karađorđe je izbeglištvo provodio u Austriji i Rusiji, a čak se u međuvremenu priključio i Heteriji, grčkom pokretu otpora u želji da nastavi sa borbom protiv Turaka.
Godine 1817. tajno se vratio u Srbiju da bi pokušao novi ustanak, ali je ubijen po nalogu kuma i nekadašnjeg saborca, Miloša Obrenovića, vođe Drugog srpskog ustanka iz 1815. godine. Karađorđe je iza sebe ostavio sinove Aleksu i Aleksandra, a ujedno je ostao poznat i kao rodonačelnik dinastije Karađorđevića. Iako su njegova zalaganja za slobodu srpskog naroda zlatnim slovima upisana u nacionalnu istoriju, njegovi porodični gresi su ostali manje zapamćeni u narodu.