IMAO JE SVOJU UMETNOST I TUŽNU LJUBAVNU PRIČU: Život čuvenog Uroša Predića je zaista nešto posebno

Uroš Predić, rođen je 7. decembra 1856. godine, kao najmlađi sin sveštenika Petra Predića, u Orlovatu. Školovao se u Orlovatu, pa u nemačkoj školi u Crepaji, a potom i od 1869. do 1876. godine studirao je gimnaziju u Pančevu (pančevačka realka, koja je kasnije dobila ime po njemu).

Njegov talenat je vrlo brzo prepoznat, pa je dobio i stipendiju Matice srpske, koja ga je 1876. godine odvela na bečku slikarsku akademiju. Završio ju je 1880. godine u klasi jednog od najpoznatijih bečkih slikara Kristijana Gripenkerla.

Iako je bio posvećen samo umetnosti i nikada nije osnovao sopstvenu porodicu. U Orlovatu je ostala priča o njegovoj neostvarenoj ljubavi. Navodno je majka Ane Nakarade (1873-1938) bila protiv njihove veze, verovatno zbog razlike u godinama. 

Predić je smatran za najizrazitijeg predstavnika akademskog realizma kod Srba. Kod njega su najviše zastupljeni portreti, ikonografija, žanr i istorijske kompozicije, ređe predeo, i samo jedan akt.

Od žanr scena, poznata dela su "Vesela braća" i "Siroče" (na majčinom grobu), zatim istorijska dela su "Hercegovački begunci" i "Na Studencu". Jedna od najpoznatijih njegovih slika je Kosovka devojka. Uradio je čuvene portrete predsednika Akademije: Sime Lozanića, Stojana Novakovića (1920), Jovana Žujovića (1921), Jovana Cvijića (1923), Đorđa Vajferta (1927) Slobodana Jovanovića (1930), Bogdana Gavrilovića (1935) i Aleksandra Belića (1940). Zatim portreti Mihaila Petrovića (1943), Ksenije Atanasijević(1917), Brane Petronijevića (1911) itd.

Mihajlo Pupin je čak na izložbi u Parizu 1889. godine otkupio njegove slike "Hercegovački begunci" i "Siroče na majčinom grobu" i poklonio ih Narodnom muzeju u Beogradu.

Ikonostas crkve u Bečeju je njegovo vrhunsko delo koje mu je takoreći poslužilo kao uzor za druge u toj oblasti. 

I kada je bio u dubokoj starosti, bio je pun pozitivne vedrine i radne energije. Na žalost, nekoliko meseci pre smrti se popeo na stolicu kako bi ređao slike u svom ateljeu, prilikom čega je pao i polomio nogu. Od toga se nikada nije potpuno oporavio, a pretpostavlja se da je taj događaj i ubrzao  njegovu smrt.

Umro je 1953. godine u Beogradu, u svojoj 96. godini, kao najstariji srpski slikar.